De kamerverhuur binnen onze grote steden is problematisch. Veel bestemmingsplannen staan bij een woonbestemming alleen wonen toe in de vorm van één huishouden. Meerdere personen die geen relationele band hebben, vormen niet samen één huishouden. Het kan zijn dat voor kamerverhuur zowel een omgevingsvergunning voor afwijking van het bestemmingsplan is vereist als een huisvestingsvergunning.

U zou verwachten dat als de gemeente bijvoorbeeld de huisvestingsvergunning verleent de gemeente automatisch ook de vereiste omgevingsvergunning verleent voor afwijking van het bestemmingsplan. Vreemd genoeg is dat niet het geval. Met name Amsterdam is na verlening van de huisvestingsvergunning niet bereid om een omgevingsvergunning voor afwijking van het bestemmingsplan te verlenen. Onbegrijpelijk. Op grond van de huisvestingsvergunning is dan kamerverhuur verplicht, terwijl u daarmee handelt in strijd met het bestemmingsplan. Vergelijk het met regelgeving, waarbij het ene voorschrift voorschrijft dat een deur naar buiten moet opendraaien en een ander voorschrift juist eist dat die deur naar binnen draait.

Het loont altijd om te controleren of in het bestemmingsplan wel een koppeling is gelegd tussen de definitie van een woning (wonen door één huishouden) en de doeleindenomschrijving van wonen. De Raad van State heeft als hoogste bestuursrechter namelijk meerdere malen bepaald dat als die koppeling ontbreekt andere woonvormen zoals kamerverhuur gewoon zijn toegestaan. Er is dan dus geen omgevingsvergunning nodig voor afwijking van het bestemmingsplan.